Аудио

Генерал

Ташуурын сур шиг богинохон өгүүллэг. 12 настай хүү, “Би яг арван таван жилийн дараа генерал болно” гэж хэлж буйгаар зохиол эхэлнэ. Арван таван жил өнгөрсөн ч хүү генерал болсонгүй. Цэргийн сургуульд орохоор тосгоныхоо 800 хүүхэдтэй өрсөлдсөн ч сүүлийн зургаад үлдээд хасагдана. Мөрөөдөл нь нурсан хүү өдөр шөнө уйлж аваад, ээжийнхээ оёж өгсөн хөнжлийг үүрч, 40 км-ийн цаана байх химийн үлйдьэрт хар ажилчнаар очиж ажиллана. Сард 23 юанийн цалин авдаг, түүнийнхээ талыг мастер багшдаа шатраар хожигдож мөрийд алдсаар... Сүүлийн өдөр багшаа хожиж, мөрийд тавьсан нэг сарын хоолны талоныг нь бүгдийг нь хамж аваад замд гарна.

Нартай өдрүүдийн дурсамж

Зургаан номерийн автобусанд хулсан таягтай, лагс биетэй, сохор эрэгтэй тэмтчин орж ирнэ. Хайр, аз жаргалдаа умбасан залуу хос түүнд суудал тавьж өгч буйгаар зохиол эхэлнэ. Эндээс тэдний харилцан хамааралгүй холбоо үүснэ. Хавар өнгөрч, зун болно. Сохор эр зургаан номерийн автобусанд сууж, голын хөвөөнд нарны өөдөөс харж удаан сууж харагддаг. Анх автобусанд таарсан залуу хос мөн тэнд зугаалж, аз жаргалтай өдрүүдийг бүтээнэ.

Хамар Лодон

Хамар Лодон хар багаас өргөсөн эцэг модчин Лоройг дагажээ. Өнөөдөр жингийн тэрэг товшоод атгат гурил олж долоон, маргааш тэр айлын хэмхэрхий үүд засч эвлүүлээд цагариг цус, цаасан гүзээ олж мэрдэг байв. Өргөсөн эцэг Лорой өвгөн Лодонг бөртийтөл үлдээж хорвоогоос буцахад гал голомт залгасан ухаантай боловч ооль хөрөө, цүүц харуулыг эс тооцвол Лорой өвгөн тасархай бүрээс, хэмхэрхий тооно ч үлдээсэнгүй тул Лодон айл айлд зарагдаж, гарын ураар гэдсээ тэжээж байв.

Хүн чоно

Чоны арга заль, чонын ухаан, чонын үнэнч байдлын тухай анчдын ярьсан олон арван үлгэр домог мэт аман яриа байдаг. Энэ тухай цөөнгүй зохиол бий. Монголын зохиолч Л.Ширчингийн “Тэмээ унасан чоно” гэж өгүүллэг байдаг.